De twee dimensionale werken zijn uit het platte vlak getreden, de kunstenaars in deze expositie kiezen ervoor om de tweede dimensie in de derde te plaatsen, of andersom. Bijvoorbeeld alsof de wanden niet uit een vaste materie bestaan, maar kunnen bewegen binnen een bepaald domein. De lagen waar deze wanden uit bestaan worden uit elkaar getrokken, zodat licht en lucht ertussen kan en het werk onderdeel wordt van de ruimte en de ruimte onderdeel van het werk.

recensies:
http://www.lucyindelucht.nl/te-zien/hoe-iets-leegs-zo-vol-kan-zijn/

https://trendbeheer.com/2018/04/21/grensgevallen/

http://soekkhasluysveer.com/

http://www.artforever.nl/videos/beauty-of-nature/

Deelnemende kunstenaars:
Jochem Rotteveel, Kuno Grommers, Henriëtte van ’t Hoog, Henriëtte Santing, Carien Vugts en Anna J. van Stuijvenberg

Opening: zondag 8 april om 16.00 uur door Lauri Cluitmans, conservator contemporary art, Centraal Museum Utrecht

Jochem Rotteveel - www.jochemrotteveel.com  Jochem Rotteveel vindt dat alle materialen bruikbaar zijn om kunst te maken en onderzoekt sinds 2008 de mogelijkheden van tape en plastic folie als schildermedium. Rond 2015 lijkt er een verschuiving van koers te hebben plaatsgevonden, van een beeldtaal die doet denken aan popart naar een taal die ontstaat uit een meer formele houding. Rotteveel zoekt naar het spanningsveld tussen vlak en ruimtelijk om een plat medium volume te kunnen geven. Zijn materiaalkeuze werkt enerzijds een grafisch karakter van vormen in de hand, en anderzijds daagt het hem uit te schilderen met deze materialen, bijvoorbeeld kleuren te mengen met een ogenschijnlijk onmengbaar materiaal. Met dit onderzoek doet hij een poging te formuleren wat schilderen voor hem in essentie is. Dit onderzoek uit zich in een aantal facetten, die door de eenvoud van het grafische karakter goed tot uiting kunnen komen. Zoals onderzoek in compositie, bijvoorbeeld rondom het thema ‘begrenzing’, de verhouding tussen beeld en drager en de rol van kleur. In deze expositie laat Rotteveel een aantal werken op paneel zien. Naast deze vorm maakt hij ook werken middels zeefdruk, reliëfdruk en werk-in-situ.

Kuno Grommers - cargocollective.com/kunogrommers Van Kuno Grommers zou je kunnen zeggen dat hij een installatie kunstenaar is die zijn installaties als foto's toont. Gezien zijn achtergrond in de theaterfotografie zou je ook kunnen zeggen dat de installaties eigenlijk decors zijn en dat het publiek de camera is. Eén van de belangrijkste steeds terugkerende thema's in zijn werk is namelijk het standpunt van de waarneming. Bijna alles wat hij maakt gaat over het beperkte realiteitsgehalte van het medium fotografie. In zijn werk speelt hij doorgaans met de waarneming van de driedimensionale ruimte. Door perspectivische ingrepen toe te passen leidt hij de toeschouwer om de tuin. Datgene wat plat is lijkt ruimtelijk en datgene wat ruimtelijk lijkt, blijkt bij nadere beschouwing plat.

Henriëtte van ’t Hoog - www.henriettevanthoog.eu Als je langs haar wandsculpturen loopt, veranderen de vormen mee, het perspectief klapt om. Ze wisselt continue op een speelse en intelligente manier 2d met 3d af. De ‘achterkant’ van zo’n wandsculptuur is beschilderd met reflecterende verf die zijn kleur werpt op de muur. De weerschijn benadrukt het ruimtelijke, maar geeft het geheel ook een poëtisch connotatie. Het werk van Henriëtte van ’t Hoog is daardoor tegelijkertijd concreet en niet-concreet.
“De laatste jaren bestaat een deel van het werk van Henriëtte van ’t Hoog uit kleinere wandobjecten die ze beschildert. Ze maakt ze eerst in papier of karton en laat die vormen dan uitvoeren in dun zink of MDF om ze vervolgens van kleur te voorzien. Het zijn eenvoudig ogende geometrische vormen, maar bij nader bekijken is er geen meetkundige logica in te ontdekken. Bijna niets is echt recht. Alle verhoudingen binnen die concrete figuren zijn uit hun verband getrokken. Ze vormen een aaneenschakeling van visuele discrepanties. Je kunt vrijwel nooit precies benoemen wat zo’n vorm is, waar het benoembare in het onbenoembare overgaat is ook niet zichtbaar. Ze maakt voor deze driedimensionale schilderijen gebruik van gloeiende kleuren die hun weerschijn werpen op de muur waaraan ze worden bevestigd.
“ Uit: ‘Henriëtte van ‘t Hoog - Handlanger van haar werk’, van Alex de Vries, Mister Motley 02 nov 2017.

Henriëtte Santing - www.henriettesanting.nl/block ... laat een aantal ‘Samples' uit de serie Block zien. Voor het maken van een sample (chiffon, acrylverf) creëert ze een sequence, een opeenvolging van kleurbanen, die gevouwen, gesneden en weer aan elkaar genaaid zijn. Een sample is een stukje uit die sequence: het had ook een stukje meer voor of achter uit de rij kunnen zijn. Je merkt dat het onderdeel is van iets groters, zonder dat je weet wat het grotere geheel is. Santing: “Vanuit de herinnering, vanuit hetgeen je bent geworden, is er ruimte voor ideeën, voor projecties. Projecties van wat is en van wat kan gaan worden.” De lagen op een canvas zijn uit elkaar getrokken en hebben een drager gekregen, waardoor het licht kan spelen met de verf. Vlakken schuiven langs elkaar en maken steeds een nieuwe compositie naarmate jij als toeschouwer beweegt. En soms kijk je er dwars doorheen. We kiezen ervoor over onszelf te denken dat we een vaststaand gegeven zijn, maar herinneringen veranderen. Bewegen mee met de tijd, of veranderen bijvoorbeeld door een nieuwe, krachtige ervaring. Niets staat stil en niets staat vast. Ook wij niet. Je zou onszelf kunnen vergelijken met een interpretatie, een idee, een projectie. Henriëtte Santing laat o.a. een vertaling van dit sample zien naar de lichtsituatie in de begane-grond-ruimte.

Carien Vugts - carienvugts.nl/werk-in-situ Het werk dat Carien Vugts op dit moment realiseert maakt deel uit van een fictief universum. Het is het najagen van herinneringen aan locaties uit haar jeugd die versleuteld zijn met haar geheugen. Het is geen objectieve herinnering maar een die beïnvloed wordt door een gevoel van weemoed en verwondering en die nog steeds aan veranderingen onderhevig is. Het is een parallelle wereld die in beeld gebracht moet worden. Op het moment dat Vugts de beslissing nam dat de toeschouwer zich in dit universum moest kunnen begeven, is zij rechtstreeks op de wanden gaan werken. Ze is gefascineerd door het onderzoek naar het bereik tussen het twee- versus het drie-dimensionale. Dit uit zich in het werk-in-situ, waarbij de verschijningsvorm van het werk, als ook de keuze voor de gebruikte materialen, mede bepaald worden door de specifieke kwaliteiten van de ruimte. Deze bepalen ook de mate waarin het werk verweven is met de ruimte. Werk en wand worden wel altijd één geheel. De herinneringen worden gematerialiseerd in de ontmoeting met de muur.
Carien krijgt een ruimte op de 1e verdieping tot haar beschikking om een site-specific werk te maken.

Anna J. van Stuijvenberg - annajvanstuijvenberg.nl “In haar werk worden momentopnamen uit de natuur vertaald naar monumentale installaties, waarbij een korte waarneming wordt vertraagd binnen een arbeidsintensief werkproces. Door vilt (samengeperste resten textiel) in lagen te versnijden ontstaan er uitsparingen waar licht doorheen valt, waar achter zich weer nieuwe lagen bevinden. Dit maakt het werk even open als ondoordringbaar. Van Stuijvenberg werkt op de grens van licht en donker, uitsnede en restvorm, beheersing en woekering. Het resultaat is een roerloos, bijna gestold landschap waarin de toeschouwer kan verdwalen. In het atelier wordt een doelgerichte werkwijze gekoppeld aan een intuïtieve omgang met materiaal en ruimte. Onder het oppervlak van het werk lijkt een krachtmeting plaats te vinden tussen zachtaardige observatie, nuchter vakmanschap en oude natuurkracht. Met haar installaties rolt van Stuijvenberg innerlijke landschappen uit waarin de toeschouwer grootse natuur, maar ook een romantische ziel kan herkennen.
” Uit: ‘Do you see it, it doesn’t see you’ van Cornelie Samsom, dec 2016.

http://www.artforever.nl/videos/beauty-of-nature/